Dagtekst donderdag 10 augustus

Alle zonen van God jubelden uitbundig. — Job 38:7.

Jehovah is geduldig in alles wat hij doet. Hij neemt zo veel tijd als nodig is om zijn werk af te maken. Dat doet hij zowel tot eer van zijn naam als ten behoeve van anderen. Neem bijvoorbeeld de geleidelijke manier waarop hij de aarde voor de mens klaarmaakte. De Bijbel zegt daarover dat Jehovah ‘haar afmetingen’ bepaalde, ‘haar voetstukken’ legde en ‘haar hoeksteen’ plaatste (Job 38:5, 6). Hij nam zelfs de tijd om zijn werk te evalueren (Gen. 1:10, 12). Stel je eens voor hoe het voor de engelen was om te zien dat alle dingen die Jehovah schiep geleidelijk vorm kregen. Dat moet echt heel boeiend zijn geweest! Op een gegeven moment begonnen ze zelfs ‘uitbundig te jubelen’. Dus de schepping kostte Jehovah duizenden jaren, maar toen hij alles waar hij zo zorgvuldig aan had gewerkt overzag, vond hij het ‘heel goed’ (Gen. 1:31). w21.08 9 ¶6-7

De verklaring van God, dat zijn scheppingswerk “heel goed was” vond plaats op het einde van de zesde dag. Deze gebeurtenis markeerde eveneens het einde van Gods scheppingswerk op aarde. Vervolgens verklaarde Jehovah dat de zevende dag heilig was terwijl hij rustte van zijn werk. Logischerwijs staat Gods rustperiode gelijk aan de lengte van de andere scheppingsperioden die God “dagen” noemde.

Gods werk betreft iets anders dan alle andere werken omdat Gods werk niet statisch is. Het gaat om een levende, ademende, onafhankelijke creatie die de mogelijkheid bezit om te kunnen vallen. Het was niet Jehovah’s bedoeling dat Adam en Eva voor eeuwig alleen in Eden zouden blijven wonen. God had hun toen al het mandaat gegeven om vruchtbaar te zijn en zich te vermenigvuldigen en om de aarde aan zich te onderwerpen. In tegenstelling tot de engelen die allen individueel werden geschapen, begiftigde God mensen met het vermogen om zichzelf voort te kunnen planten. Daarnaast koos God ervoor om afhankelijk te zijn van de mensen met het oog op het voltooien van de schepping die Hij zelf was begonnen. Het feit dat de eerste man en vrouw in een plaatselijk paradijs leefden toen God verklaarde dat het zijn bedoeling was dat zij de aarde zouden onderwerpen, betekende dat ze Eden als model moesten aanhouden en dat ze het paradijs over de hele aarde moesten uitbreiden. U zou kunnen stellen dat er van hen en hun nakomelingen werd verwacht dat zij zich zouden storten op een wereldomvattend werk. Vanzelfsprekend zou het de bedoeling zijn geweest dat het paradijsproject aan het einde van Gods sabbatsrust voltooid had moeten zijn.

Schokkend genoeg smeedde een van de cherubs die tijdens een eerder moment nog uitbundig jubelde ten aanzien van deze schepping en aan wie het toezicht op Adam en Eva was toevertrouwd, een duister plan om zichzelf te verheffen tot God. Omdat hij toen zelf een glorieus hemels wezen was, dacht hij blijkbaar dat hij God te slim af kon zijn en dat hij Hem flink in verlegenheid kon brengen door het zo te spelen dat het nogal ongepast zou lijken wanneer God hem uit wrok van het ene op het andere moment zou vernietigen. Immers, zoals reeds werd gezegd had God de vervulling van zijn voornemen toevertrouwd aan twee feilbare mensen. God verklaarde immers dat wanneer ze van de verboden boom zouden eten, dat ze moesten sterven. Maar als ze zouden sterven, hoe konden ze dan de aarde vullen en deze aan zich onderwerpen? Indien God hun daad en hun brutale ongehoorzaamheid door de vingers zou hebben gezien, dan zou God daarmee een leugenaar zijn, omdat Hij had verklaard: “want op de dag dat je daarvan eet, zul je zeker sterven.” En wanneer God hen zou hebben laten sterven en vervolgens weer aan het werk was gegaan om daarna weer twee nieuwe mensen te creëren en het opnieuw zou hebben geprobeerd, dan zou God daarmee zijn eigen zelfopgelegde sabbat hebben overtreden. De situatie zag er daarom ook niet gunstig uit voor God.

Ondanks al zijn genialiteit, had de bedekkende cherub blijkbaar een fout gemaakt in zijn berekening. Op dezelfde dag dat Adam en Eva in opstand kwamen en ongeschikt werden bevonden om Eden ook maar een enkele centimeter van zijn grenzen uit te breiden of om een volmaakt en zondeloos nageslacht voort te brengen, kondigde Jehovah zijn nieuwe voornemen aan om te voorzien in een “zaad”. Zoals is gebleken was het beloofde zaad niet van deze wereld, dus schiep God ook geen nieuwe aardbewoner uit het stof en schond Hij daarmee ook zijn rustperiode niet. De apostel Paulus legde uit dat de eerste mens (Adam) uit het stof kwam en dat de tweede mens (Jezus) uit de hemel afkomstig was. God implanteerde zijn hemelse zoon echter in een menselijke stam door een onvolmaakte maagd te bevruchten door middel van het volmaakte hemelse zaad. Hierdoor was Jezus dus verwant aan de mensheid terwijl hij tegelijkertijd niet was besmet door de erfzonde. Het feit dat Jezus verwant was aan de mensheid, stelde hem in staat om zichzelf aan te kunnen bieden als een offer van gelijke waarde voor het volmaakte, zondeloze leven dat Adam oorspronkelijk bezat.

Omdat Satan God niet alleen maar belasterde als een leugenaar, en hij daarnaast ook nog op een sluwe wijze probeerde om God te dwingen om zijn eigen woord te breken, en erger nog: dat satan daarnaast ook nog eens beweerde dat God zijn eigen schepping niet echt zou vertrouwen (begrijpelijk in het geval van Satan; zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten) en beweerde dat God opzettelijk iets zou hebben achtergehouden voor zijn schepping, namelijk het geven van de autoriteit om zelf te kunnen bepalen wat goed en wat slecht is, deed Jehovah iets heel buitengewoons. Jehovah deed meer dan iemand zich ooit had kunnen voorstellen. Jehovah God nam zich namelijk voor om daarnaast nog andere personen uit het zondige nageslacht te kiezen die onder invloed staan van Satan, om hen in eendracht te verenigen met het heilige zaad. Maar met welk doel dan? Jehovah is namelijk van plan om deze personen als hemelse zonen te adopteren en hun onsterfelijkheid te schenken, iets wat geen enkele engel zelfs maar bezit. Dus, in theorie zullen deze 144.000 personen in welke situatie dan ook onafhankelijk van God kunnen functioneren en zouden ze dus ongestraft hun eigen weg kunnen bewandelen. Echter, omdat ze Jehovah God zullen kennen, en dan niet slechts oppervlakkig, of zelfs niet zoals de heilige engelen God kennen, nee….ze zullen de Vader kennen net zoals de enige Zoon de Vader kent. Ze zullen hun kronen voor Jehovah God neerleggen en ze zullen Hem voor altijd aanbidden. Zowel Jezus als Paulus hebben beiden bevestigd dat dit Gods vastgestelde voornemen was, zelfs nog vóórdat de grondlegging van de wereld een feit was; wat dus betekent, nog vóórdat Adam en Eva buiten Eden kinderen hadden gekregen, maar nádat de Lasteraar beweerde dat Jehovah zijn schepselen zou wantrouwen en dat Jehovah zelfzuchtig zou zijn.

Aan het einde van Gods voorgenomen rustdag, waarbij de mensheid zal zijn hersteld tot een zondeloze volmaaktheid en waarbij de hele aarde zal zijn veranderd in een levendig paradijs, zonder ook maar een enkel spoor van Satan en de demonen, waarbij Christus en zijn 144.000 koningen en priesters het Koninkrijk aan Jehovah God zullen overdragen, mogen we ook verwachten dat Jehovah God op dat moment openlijk zal verklaren dat zijn gehele schepping, met inbegrip van de ‘nieuwe schepping’, heel, heel erg goed is. Ook mogen we verwachten dat die massa’s getrouwe engelen die Gods werk aanvankelijk bejubelden oftewel toejuichten, dat zij op dat moment nog meer reden zullen hebben om onder luid applaus te jubelen over de meesterlijke wijze waarop de Almachtige God zal zijn omgegaan met de hooghartige engel die het aandurfde om tegen Hem op te staan als een tegenstander.

BIJLAGE: DONDERDAG 10 AUGUSTUS 2023

 “Ik zag dat een van zijn koppen dodelijk gewond leek te zijn geweest” (Opb 13:3)
Het Wachttorengenootschap heeft een uitgebreid commentaar gegeven op de meeste profetische boeken van de Bijbel, waaronder ook Openbaring. De zieners van Bethel beweren dat de dag des Heren zou zijn begonnen in het jaar 1914. Ook beweren ze dat Satan en zijn engelen toen uit de hemel werden geworpen. Als gevolg hiervan ging de duivel als een gek tekeer en zou toen volgens hun publicatie “Openbaring – Haar grootste climax is nabij” de Eerste Wereldoorlog hebben veroorzaakt, waarop de kop van het wilde beest een dodelijke klap opliep, waarvan het beest daarna weer zou zijn hersteld. Ongelooflijk maar waar…
Jehovah’s Getuigen zijn massaal misleid door te geloven dat de geallieerden die deze oorlog onder leiding van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië hadden gewonnen, de woorden in het 13de hoofdstuk van Openbaring zouden hebben vervuld, hoewel er tegelijkertijd geen enkel bewijs voor bestaat dat de regeringen of het maatschappelijk middenveld in het Verenigd Koninkrijk of in de Verenigde Staten iets soortgelijks zouden hebben geleden wat vergeleken kan worden met een dodelijke kopwond. Maar de profeten van Bethel zijn in ieder geval nog wel slim genoeg om zich te realiseren dat ze, om het hele gebeuren omtrent 1914 op zijn minst nog geloofwaardig over te laten komen op het publiek, dat ze geen andere optie hebben dan het doen van zo’n ongelooflijke bewering. Dat komt omdat, zoals ik al zei, ze slim genoeg zijn om te beseffen dat de verdrijving van Satan een periode van 42 maanden markeert die begint nadat het geslachte beest weer tot leven komt.
Vreemd genoeg lijkt niemand zich af te vragen hoe Satans korte tijd nu inmiddels al bijna 110 jaar kan voortduren! De waarheid is dat het Koninkrijk op dit moment nog steeds niet is begonnen met regeren. Ook zijn Satan en zijn engelen op dit moment nog steeds niet neergeslingerd en ook is de zevende kop van het beest op dit moment nog steeds niet afgeslacht. Maar… de doodsklap is op dit moment wel onderweg! Daar is dan ook geen twijfel over mogelijk.